Üç kişi bir araya gelince, yüzünün güldüğüne çok az denk geliyorum artık. Herkes uzak bir yerlere dalıyor birbiriyle konuşurken. Ya da çok önemli şeylere bakıyormuşçasına ellerindeki telefonu kurcalıyor.
Sokaklar hızlı hızlı yürüyen insanlarla dolup taşıyor. Yoğun bir akış var. Debi yükseliyor. Ritim artıyor. Kalbimiz hızlı atmaya başlıyor. Adımlarımız hız ve şiddet kazanıyor günden güne. Yer gök inlesin istiyoruz belki de. Belki de ‘köprü’ bu şekilde sarsılır. Ama aynı tempoyu yakalamak lazım. Aynı frekansta hareket etmek gerekir. Bir şeyler bir şekilde olmalı. Bu böyle gidemez veya gitmemeli.
Çok da beklediğimiz gibi gelişmeyen bir zamana denk geldik. İlerde bana nasıldı diye sorsalar bugüne dönüp sadece bir dizeyle cevap vereceğim, bir Edip Cansever dizesiyle:
“Dağılmış pazar yerlerine benziyor şimdi istasyonlar
Ve dağılmış pazar yerlerine memleket”
Evet, işte tam da böyle. Artık temel ihtiyaçları karşılamanın bile yavaş yavaş lüks haline gelmeye başladığı bir zamandayız. Barınma, yeme-içme, giyinme, ulaşım... Yolunda gitmeyen bir şeyler var ‘sanki’. Size de öyle gelmiyor?
