Bugünlerde ruhsuz bulutlar dolaşıyor tepelerde. İnsanlığın tarih boyunca yaşamış olduğu karanlıkların bitmez tükenmez sancısı, bir çığ misali devam etmekte. Ne yazık ki her geçen gün şiddet o çirkin yüzünü daha da gösterir bir hale gelmiş durumda.
Gelişen modernizm ile birlikte toplumlar kültürel varlıklarını kaybetmeyle karşı karşıya. Tabi bunun yanı sıra yaşanan bu dönüşümlerle, kadın-erkek eşitsizliğini temeline alan geleneksel kültür formlarının tarihin tozuyla yok olması da büyük bir adım olsa gerek.
Geçmişe olan özlemle birlikte hep aynı cümle dolaşır fısıltılarda; “Nerede eski zamanlardaki saygı?” Korkunun tahakküm altına aldığı saygı kavramı, gün geçtikçe kadınların, esaret altına girmeye karşı olan başkaldırısıyla birlikte yerini korkmayan ve eşit yaşama dönük bir talebe dönüştürmüştür. Tabi kalıp zihniyetlerin perspektifinden bakıldığında kadın her zaman eril bireye emanet edilmiş, söz hakkına sahip olmayan ve boyun eğmek zorunda olan bir varlık olarak görülür. Bunun böyle olmadığı geniş kesimler tarafından biliniyor olsa da maalesef ki günümüzde hala eril tahakkümün kendisi üzerine söz söyleyebileceğini düşünen kadınlar da bulunmaktadır.
Şiddetin bir sembol olduğu bu zamanlarda, yozlaşmış kurumların nefret söylemleri de ayyuka çıkmaktadır. Ne yazık ki günümüzde farklı seslere, etnik, dini, cinsel kimliklere, doğaya, hayvana vs. karşı olan öfke kusmalar daha da artmaktadır. Bu çerçevede dünyanın her yerinde olmakla birlikte maalesef ki Ortadoğu ülkelerinde kadınlara karşı olan saldırılar kendisini daha da gösterir hale gelmiştir. İnsanı insan yapan hep bir arada ve her türlü farklılıklarla yaşama temeli, yerini soluk kesen bir anlayışa bırakmıştır.
“Ana” kelimesi gibi kutsiyet atfedilen kadınlar, sokak ortalarında şiddete maruz kalmaktadırlar. Geçmişin utancı olarak süregelen kadının her koşulda suçlu görüldüğü anlayışlar yıkılmak zorundadır. Bundan sebeptir ki kadınlar çürümüş zihniyetlerin esareti altında bırakılmayacaktır.
