Kremasyon, cesedin yakılması olarak bilinen ve tarihte eski Yunanlılar tarafından kullanılan gömü biçimidir.
Kremasyon işlemi, vücudu büyük bir fırın içinde çok yüksek sıcaklıklara maruz bırakarak kül etme işlemidir. Bu küller aslında küçük kemik parçalarıdır.
Kremasyon tamamlandıktan sonra küller, ölen kişinin ailesine geri gönderilir.
Ölüleri yakmak için kullanılan makineye kremator denir.
Kremasyonların gerçekleştiği binaya krematoryum denir. Krematoryum, kremasyon haznesinin yanı sıra gerekli tüm havalandırmayı ve bunları çalıştırmak için kullanılan araçları barındırır.
KREMASYONA HAZIRLIK
Bir ölüm olduğunda, ceset yakılmadan 48 saat bekletilir. Bu süreç içinde cesedin DNA örnekleri ve kimlik bilgileri kayda geçirilir. Ölen kişinin vasiyetine göre kadavradan alınabilecek organları da ihtiyaç sahibi hastaya nakil edilmesi için alınır.
Cesedin kremasyon için vücudundaki bütün suni protez ve metal cihazlardan arındırılması gerekir. Ceset metal bir kutu ya da krematoryum fırınına uygun bir tabutta, ailesinin izni ve şahitlerin huzurunda yerleştirilir.
KREMASYON ODASI
Bir imbik olarak da bilinen kremasyon odası, 1.400 ila 1.800 derece Fahrenheit arasında bir sıcaklık sağlar ve yüksek sıcaklıkları tutacak şekilde tasarlanmış endüstriyel tuğla ile kaplıdır.
Vücut, yakma odasına yerleştirildiği için yakıt tabutun içinde kalır. Odaya açılan kapı, işlem için gerekli olan yüksek sıcaklıkların muhafaza edilmesi amacıyla, gövdenin iç kısmına sadece kısa bir süre açılır.
Bir zamanlar kömür ve kok kömürü ile yakılan kremasyon odaları, günümüzde genellikle doğalgaz, propan veya dizel yakıtla beslenir.
