Bir Ahmet Erhan Şiiri:
sonun sonsuzluğu*
Her başlangıç bir bitişi de beraberinde getiriyor. Bitişe varmak zorunda kalmak, insanı yapacağı şeylerden alıkoyuyor. Bu son dediğimiz ne varsa o son olmuyor. Seçenekler azalıyor. Ya da daha önceden daha fazla seçeceğimiz olduğunu düşündüğümüzün farkına varıyoruz, bir nevi yanıldığımızın yani. Birkaç şey var yapılacak. Aslında çok az şey.
Sular duruldu. Duruldu ve berraklaştı. Belki de sadece birkaç şey var yapılacak. Onları yapmalıyım. Ve öyle gitmeliyim. Bir şiir yazmalıyım belki de, an’dan kurtarmalıyım benliğimi. Geride bir şey bırakmalıyım kendimden, böylece kalmalıyım yer yüzünde. Bir yer edinmiş olmalıyım kendime.
Bir şeyleri tamamlamadan/ Ölmek bana /Zor geliyor. (Ahmet Erhan)
Oysa yine de ,ne kadar uzun sürse de yaşamım , bir şeyler tamamlanmadan kalacak. Tamamlanmadan kalan her şey yeni bir tamamlanmamışlığa yol açacak, biliyorum. Ve eksik kalacakları demiyorum bile. Hiç yapılmamış olanlardan bahsetmeyeceğim hiç.
Bir adam, annesinin cenazesini gömdükleri esnada şöyle demişti :
“Daha doyamadan ömrüne, gittin.” (Ağlama sesleri )
Etrafındakiler, içlerinden şöyle demişti(r) eminim; ne doyamaması kaç sene yaşadı işte, daha ne kadar yaşasın?
Ardından adam, onların iç seslerini duymuş gibi, devam etmişti yakınmaya:
“Daha denizi bile görmemiştin.” (Hıçkırık sesleri- hep birden.)
Yine de her ölüm vakitsizdir. Bundan öncekiler gibi ve her ölüm erkendir, bundan sonrakilerin de olacağı gibi.
